-ί

-ί (Α)

στοιχείο που προστίθεται στο τέλος τών δεικτικών αντωνυμιών και επιρρημάτων προς επίταση τής έννοιας τους (α. «τουτί» β. «δευρί»).

[ΕΤΥΜΟΛ. Καταληκτικό δεικτικό επιτατικό μόριο που μαρτυρείται σε ΙΕ τ. (πρβλ. χεττιτ. aši, eni-, πιθ. λατ. uti). Απαντά συχνά στην αττ. διάλεκτο μόνο του (πρβλ. οδ-ί, ουτοσ-ί, νυν-ί) ή και με παρεμβολή άλλου μορίου (τουτο-δί < τούτο δέ + -ι, νυνμενί < νύν μεν + -ι). Απαντά επίσης σε άλλες διαλέκτους (πρβλ. ηλειακό το-ΐ, βοιωτ. ταν-ί, αρκαδ. των-ί), στη δε θεσσαλική διάλεκτο τ. που εμφανίζουν μόρφημα -νε (πρβλ. τά-νε) επιτείνονται με το -ι].